Nus masculins en Last Spring van de Franse filmmaker François Reichenbach (1921-1993) staan al een tijdje hoog op het verlanglijstje van Artcinema OFFoff. Ze kunnen deze films nu eindelijk vertonen, vergezeld van Jean Genets Un Chant d’amour, in een uniek ciné-concert met live begeleiding door Ameel Brecht en Brecht Hayen.
Nus masculins en Last Spring waren lang vergeten en verloren films. Een erg kwetsbaar en beschadigd 16mm-positief van de films werd pas recent teruggevonden en gerestaureerd.
Componist en experimenteel muzikant Ameel Brecht begeleidt de intieme en stille portretfilm Nus masculins. Ameel leeft als solist zijn passie voor esoterische stemmingen en resonanties uit op snaarinstrumenten zoals mandoline, gitaar en violone, resulterend in wat hij zelf metafysische snaarmuziek noemt. Hij bracht net zijn derde soloplaat uit, The Locked Room (blickwinkel). Als componist creëerde Ameel Brecht muziek voor verschillende dansgezelschappen en films. Daarnaast is hij de oprichter van Razen, een project dat hij tijdens zijn studies aan het Koninklijk Conservatorium Brussel startte met de bedoeling de kruislijnen tussen Oude muziek, spectrale composities en psychedelische improvisaties bloot te leggen.
Un Chant d’amour, de enige film van de Franse schrijver Jean Genet, vormde een belangrijke inspiratie voor François Reichenbach die clandestiene vertoningen van deze verboden film organiseerde voor vrienden in Parijs zo’n tweetal jaar voor het maken van Nus masculins en Last Spring. Gitarist Brecht Hayen brengt een nieuwe soundtrack bij Genets hunkerende liefdeslied. Brecht Hayen maakt muziek op een kamer. Die kamer is meestal niet eens van hem, maar van een vriend. Hopelijk zal hij ooit een eigen kamer hebben.
Programma: B.A.A.D.M.
Jean Genet, enfant terrible van de Franse literatuur, bracht een deel van zijn leven in gevangenschap door. In het voyeuristische visuele gedicht, Un Chant d’amour, zitten gevangenen, opgesloten in hun cel, tevens gevangen in hun homo-erotische fantasieën.
“Er bestaat een nauw verband tussen bloemen en gevangenen. De teerheid en subtiliteit van de eerste zijn van dezelfde aard als de ruwe gevoelloosheid van de tweeden. Mijn onrust komt doordat ik heen en weer geslingerd word tussen die twee.” – Jean Genet, Dagboek van een Dief (1949)
“Last Spring is een ‘amateurfilm’ in de edele zin van het woord, een begrip dat François Reichenbach gedurende zijn hele carrière heeft uitgedragen, alsof men enkel onder vrienden een film maakt of laat zien. Als reiziger, musicoloog, verzamelaar en liefhebber was Reichenbach overal en in alles geïnteresseerd. Zijn leven werd voortdurend gedreven door een verlangen om lichamen, wilde landschappen en steden te filmen, om geluiden en stemmen vast te leggen. In Last Spring verbeeldt hij een intieme fictie met enkele vrienden die hij in de Verenigde Staten heeft ontmoet, een gelegenheid om zonder schroom of terughoudendheid twee verliefde mannen te filmen, die elkaar omhelzen en vervolgens gescheiden worden, de een in de stad en de ander op het platteland. Onder invloed van Jean Cocteau, maar ook van de moderne cinema die in Frankrijk en de Verenigde Staten opkwam, vertelt hij een eenvoudig en romantisch liefdesverhaal, met zijn vleselijk verlangen, zijn momenten van eenzaamheid, zijn dagdromen, zijn tekortkomingen en zijn twijfels. Met de hand gefilmd en zonder dialoog dompelt het naturelle zwart-wit en de James Dean-uitstraling van de twee personages de toeschouwer onder in een semi-documentaire wereld van dit fascinerende en rebelse Amerika van de jaren vijftig.” (Cinémathèque française)
Last Spring vertonen we met de originele soundtrack, geleid door het romantische motief van het Adagio in G Mineur van barokcomponist Tomaso Albinoni.
Nus masculins is een reisdagboek in de vorm van een reeks intieme en stille portretten. “Als op zoek naar de onvindbare bloem in een geheime tuin, tussen klassieke schilderkunst en praal à la Pierre et Gilles avant la lettre, filmt François Reichenbach in alle eenvoud zijn reisgenoten en hartstochten, zijn Ganymedes in Ektachrome. Nus masculins is een liefdevolle en tedere home movie in een natuurlijke setting, zowel zeer gearrangeerd als ongedwongen. Gay zonder zich te verontschuldigen. Een suggestief, bescheiden en complexloos spel van paden en blikken vormen een erotiek die onze vrijbuiters Jean Cocteau en Kenneth Anger zou doen blozen. Was dit dagboek bedoeld om gelezen te worden?” (Cinémathèque française)
“Zulke intense beelden op Kodak Ektachrome-film zijn vrij zeldzaam, zelfs in archieven.” – filmhistoricus en curator Alexander Horwath