#20: Are exhibitions the most suitable form for the art that we present?|#10: Don’t be obsessed with numbers.|#36: We support production separately.|#32: Be pan-gender polyphonic.|#54: What about disabled artists?|#131: A visitor who comes back after a week might discover new additions to the exhibition.|#82: Clean and sterile looks professional, but really boring.|#127: Remain practical: what happens to the work in an endless exhibition?|#141: Start a Publication Studio at Kunsthal Gent in the nearby future.|#37: Operate with radical transparency.|#26: More artists, less borders.|#19: Have fun at the exhibition.|#84: The White Cube is a lie.|#74: Last one out turns of the lights.|#120: The new type of art institute cannot merely be an art museum as it has been until now, but no museum at all. The new type will be more like a power station, a producer of new energy.|#4: Pay what you can.|#29: We make the program for the artist that we exhibit.|#3: Entrance to all exhibitions at Kunsthal Gent is free.|#58: Kunsthal Gent is a monument. If you plan to drill a hole, contact Tomas first.|#92: We’re a learning organisation.|#105: Kunsthal Gent is local in scale, but globally connected.|#137: Use the publication as programming space|#117: Consider design, organisational structures and architecture as programme.|#47: Artists need to be supported more than ever in the development of their practice due to the gaps that have been created in the field of fine art|#25: Never ask the artist to just present their work, ask them to co-create and co-organise the space.|#20: Are exhibitions the most suitable form for the art that we present?|#10: Don’t be obsessed with numbers.|#36: We support production separately.|#32: Be pan-gender polyphonic.|#54: What about disabled artists?|#131: A visitor who comes back after a week might discover new additions to the exhibition.|#82: Clean and sterile looks professional, but really boring.|#127: Remain practical: what happens to the work in an endless exhibition?|#141: Start a Publication Studio at Kunsthal Gent in the nearby future.|#37: Operate with radical transparency.|#26: More artists, less borders.|#19: Have fun at the exhibition.|#84: The White Cube is a lie.|#74: Last one out turns of the lights.|#120: The new type of art institute cannot merely be an art museum as it has been until now, but no museum at all. The new type will be more like a power station, a producer of new energy.|#4: Pay what you can.|#29: We make the program for the artist that we exhibit.|#3: Entrance to all exhibitions at Kunsthal Gent is free.|#58: Kunsthal Gent is a monument. If you plan to drill a hole, contact Tomas first.|#92: We’re a learning organisation.|#105: Kunsthal Gent is local in scale, but globally connected.|#137: Use the publication as programming space|#117: Consider design, organisational structures and architecture as programme.|#47: Artists need to be supported more than ever in the development of their practice due to the gaps that have been created in the field of fine art|#25: Never ask the artist to just present their work, ask them to co-create and co-organise the space.|
Deze website maakt gebruik van cookies om uw gebruikservaring te verbeteren. Meer informatie

28.02.2020 19:00

snacks, conversation en film screening

Pay what you can

Ontwikkelingsprogramma:
Saddie Choua invites

Vrijdag 28 februari 2020, 20:00 uur (snacks vanaf 19:00)
Saddie Choua invites

Saddie Choua nodigt de Frans/Turkse sociologe Selen Göbelez en Adriana Thiago (European Network of Migrant Women) uit in haar salon en in de cinema wordt de film Dicle van Seren Gel vertoond (Turks / ondertiteling in NL en EN). Snacks vanaf 19:00 uur!

Saddie Choua maakt Kunsthal Gent tot de basis voor haar onderzoek naar pijn en trauma als gevolg van racisme: een onderzoek naar haar eigen pijn, maar ook naar de pijn van anderen. Voortbouwend op haar recente project voor Contour 2019 installeerde ze in Kunsthal Gent een 'room of her own': een persoonlijke salon, waar ze een reeks vrouwelijke gasten ontvangt om zo tijdens haar werkperiode een 'spirit of sisterhood' teweeg te brengen. In deze ruimte ontleedt Choua haar eigen trauma rond racisme, in een reeks therapeutische sessies met een vrouwelijke psychologe. Opnames van de sessies vormen de basis voor nieuw werk, ontmoetingen en publieke momenten in de salon.

Een van de gasten is de Turkse sociologe Selen Göbelez - naast sociologe ook een doula of zwangerschaps- en geboortebegeleidster - die werkt aan een doctoraatsonderzoek naar pijn, via narratieven van Turkse vrouwen over geboortes. Samen duiken ze in het verhaal van de in 2009 overleden Turkse sociologe Dicle Koğacıoğlu, die onderzoek deed naar eremoorden in Istanbul en zelfmoord pleegde omdat ze de pijn die ze zag niet meer kon verdragen. Saddie Choua betrekt ook vrouwen uit de Gentse Turkse gemeenschap, met de bedoeling om eerwraak te verbinden met feminicide (moord op vrouwen om wille van hun vrouw-zijn) en bespreekbaar te maken.

Adriana Thiago werkt voor het European Network of Migrant Women (Brussel), een platform van NGO's onder leiding van vrouwelijke migranten, dat zich in de geest van intersectioneel feminisme inzet voor de rechten van vrouwelijke migranten in Europa.

Door haar persoonlijke leven in te brengen in haar onderzoek naar pijn als gevolg van racisme, oefent Saddie Choua met methoden die het discours over ‘de ander’ kunnen veranderen. Tegelijkertijd is dit project een onderzoek naar HOE je eigenlijk werk kunt maken over de pijn van anderen - want wie maakt uiteindelijk wat over wie?

Meer informatie

Beeld: Jean-Pierre Stoop

Saddie choua3