Antoinette Zwirchmayr – At the Edge of the Curtain

• Start: 20:00
• Tickets: €8 / €5 (reductie)

“Op het gebied van beeldende kunst en analoge film behoort het oeuvre van Antoinette Zwirchmayr momenteel tot het meest opwindende dat te vinden is als het gaat om vernieuwende en experimentele cinema,” schreef het Oostenrijkse Diagonale festival. Antoinette Zwirchmayr (1989) woont en werkt in Wenen, waar ze studeerde aan de Friedl Kubelka-school. Haar films onderscheiden zich door hun uiterst precieze opbouw, nauwgezette composities en meditatief ritme, maar bovenal door de belangstelling voor de verhoudingen tussen (vrouwelijke) lichamen, voorwerpen en landschappen die Zwirchmayr observeert, registreert en herschikt met een buitengewone aandacht voor tactiliteit. Ze toont een fascinatie voor het naast elkaar plaatsen van opvallend verschillende soorten materialen – huid en steen, vuur en ijs, planten en textiel – en de emotionele, mentale en fysieke spanning die daaruit ontstaat.

Antoinette Zwirchmayr werkt uitsluitend op pellicule en brengt haar eigen 16mm-kopijen mee.

Na de vertoning volgt een Q&A met de filmmaker door Chloë Delanghe en Sofie Crabbé, docenten van het atelier Mixed Media aan LUCA School of Arts Gent.

In Venus Delta ontvouwt zich in alle rust een reeks droomachtige scènes. In een bovenaards landschap van gelaagde rotsformaties hangt een ijzingwekkende sfeer. Ronde, gouden voorwerpen van onbekende oorsprong liggen mysterieus verspreid. Ze lijken verbonden met de bijna roerloze jonge vrouw wiens gezicht verborgen is achter een weelderige haardos. Een surrealistische kwaliteit doordrenkt deze quasi-stillevens, waarin de spanningen tussen menselijke vorm en natuur, en lichaam en object subtiel worden geaccentueerd. De titel is een knipoog naar Venus of Delta, de erotische kortverhalenbundel van Anaïs Nin. (Julia Dossi).

Een landschap van nat grind glinstert en golft. Gesmolten lava gulpt. Groeven in wit, glad gesteente herinneren aan de veranderlijkheid van het materiaal zelf. De wereld van The Seismic Form is er een van tactiele, textuurrijke oppervlakken, geweldig gevoelig voor licht. Hoe solide deze vlakken en contouren op een bepaald moment ook lijken, stabiel zijn ze niet – en ondanks onze noodzakelijke illusies van duurzaamheid en diepte zijn ze dat ook nooit geweest. Stilstand verhult vluchtigheid en de instorting die altijd al aanwezig is als dreigende mogelijkheid. Op de voice-over klinken mijmeringen van de Franse poststructuralist Jean Baudrillard over het soort catastrofe dat Pompeii heeft bedolven. (Carmen Gray)

Oceano Mare benadert de sensaties van een oceaan die we niet te zien krijgen. Er ligt een schijnbaar gestrande vrouw te midden van een rotsachtige, opgedroogde rivierbedding. Nu eens verstrengeld in de takken van de schaarse vegetatie, dan weer liggend op de fijne spleten in de dorre grond. De polkadots die op haar naakte lichaam verschijnen, doen denken aan het werk van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Dit motief verplaatst zich vervolgens naar het landschap met als hoogtepunt de glinsteringen op de zachte deining van het wateroppervlak. “De zee is een idee. Of beter, een uitstapje van de verbeelding,” zo lezen we in de gelijknamige roman van Alessandro Baricco. 
(Naoko Kaltschmidt)

The Pimp and his Trophies is de eerste film uit Zwirchmayrs What I Remember-trilogie van persoonlijke essayfilms waarin ze haar opmerkelijke en turbulente familiegeschiedenis verkent. In dit drieluik vertrekt ze van herinneringen aan haar grootvader, een van de grootste pooiers van Salzburg, en haar vader, een jonge bankovervaller die naar Brazilië vluchtte. Geheime geluidsopnamen van haar grootmoeder, foto’s van haar grootvader, plattegronden en beelden van het bordeel met de vele spiegels, gedachten van haar vader en haar eigen herinneringen als kind vormen de ontoereikende puzzelstukjes van dit verhaal dat ze laat vertellen door een anonieme buitenstaander. Voice-over en beeld zijn losgekoppeld. Centraal gaapt een kloof. Talrijke zwarte overgangen scheiden de prachtige beelden van elkaar.