Chantal Akerman — Dis-moi
« Dis-moi maman, quel souvenir tu gardes de ta mère ? »
“Over grootmoeders. Ik heb geen grootmoeder meer. Mijn moeder praat in voice-over over haar grootmoeder.” (Chantal Akerman)
Voor een Franse televisiereeks over grootmoeders bezoekt de cineaste in Parijs achtereenvolgens drie oudere joodse vrouwen die de Shoah overleefden, waaronder haar eigen moeder, die Auschwitz als wees verliet en wiens stem we af en toe horen, maar nooit zien. Akerman neemt zelf in beeld de interviews af.
“Dis-moi is grounded in practices of listening, receptivity and silent accounting, as Akerman’s presence allows each woman to elaborate her lifetime story. They do so gingerly, selectively. The repetitions, ellipses and rhymes between them accumulate across the sequence of visits, becoming formal signs, like much of Akerman’s work – resounding tropes of return, wraithlike in their delicate yet bruising impact.” (Elena Gorfinkel)
“De setting waarin Akerman de verhalen verzamelt, staat haaks op die in Jean Eustache’s Numéro zéro (1971), gefilmd voor dezelfde reeks‘Grand-mères’, waar Odette Robert, donkere bril en glas whisky in de hand, al een volwaardig Eustache-personage was.” (Stéphane Delorme)
Voorgesteld in een door INA gerestaureerde versie.