Beste Thomas en Victor,
Dwalend in een hoog gebouw, kijk ik uit naar wat ik weet te ontmoeten. Het weten berooft mij niet van de tinteling in mijn knieën. Drie kennissen loop ik tegen het lijf. Hoewel ik ze klaarblijkelijk ken van vroeger, zijn ze veranderd over de jaren. De kwieke dansbewegingen zijn tot stilstand gekomen, maar je ziet ze nog steeds vasthouden aan hun wervelingen.
Misschien kan je nu hun schoonheid nog meer bewonderen en lieten ze dat al dartelend minder toe. Met schering en inslag zijn ze gevangen in hun positie, net voor ze hun laatste wenteling hebben volbracht. De binding neemt de beweging over.
Dit moment, dat balanceert op het iets en het niets, kan nu opnieuw zijn eigen leven gaan leiden.
Het textiel zal zich voeden met zijn omgeving, tot het ook zijn laatste bestemming vindt.
Zonder de pandemie had dit werk een vijfdaags verblijf gehad in de San Celso Basiliek in Milaan, ter gelegenheid van de jaarlijkse designbeurs Salone del Mobile 2020. Nu vindt de triptiek haar toevlucht in het Oud Huis van Kunsthal Gent. Een betere bestemming had niet gekund. Adoratie is iets wat ongedwongen voortkomt uit jullie werk, maar ook uit het aanvoelen van een ruimte die origineel als refuge voor het klooster gebouwd werd.
De titel van de tentoonstelling, Gilding the Lily, en het gelijknamige spreekwoord komen voort uit een onjuist citaat uit een toneelstuk van William Shakespeare*. De betekenis berust op de veronderstelling dat we dingen niet mooier moeten proberen maken die op zichzelf al mooi genoeg zijn. Zo zouden we ze immers kunnen verpesten. De keuze voor deze titel is op zijn minst opmerkelijk, aangezien er uit jullie werk juist zo’n grote eerbied voortkomt voor jullie inspiratiebron. Maar de titel dwingt ons om verder na te denken over de rol die kunst kan innemen. Pretendeert het mooier te zijn dan de realiteit, of spoort kunst ons net aan om beter te kijken naar wat het representeert? Misschien hebben we gilding the lily vaker nodig om tot het besef te komen hoe mooi iets wel is.
Het dynamische spel van herhaling en groei in jullie werk maakt in deze triptiek plaats voor een weerbarstige soberheid en een isolement dat ons lichaam confronteert met onze eigen nietigheid. De opvallende zalmroze kleur verwijst naar de omgeving van de oorspronkelijke bestemming van de werken en brengt ons naar de Basiliek in zijn oorspronkelijke kleur. De verbinding van de uitgesproken eigentijdse materialen zoals lurex en fluoriserende garen met het papier en linnen brengt de geschiedenis van de ruimte dichter in contact met het nu. De afgebeelde krioelende figuren zijn als een hedendaagse vertaling van de relikwieën die men vandaag nog ergens op de site van Kunsthal Gent zou kunnen vinden.
Twee specialisaties komen samen en worden omgezet tot een spannende dialoog die onmogelijk is onder te brengen onder louter design of louter kunstenaarschap. Het één voedt het ander. Het is duidelijk dat deze leefwereld niet enkel ontstaat uit zomaar een partnerschap, maar dat jullie collaboratie de vrucht is van een heel intieme vriendschap. Deze kruisbestuiving en constante uitwisseling van ideeën, belevingen en sensaties is uniek en inspireert om los te komen van ons eigen individualisme.
Ik verlang alweer naar de momenten waarop ik in jullie zorgvuldig gecultiveerde tuin mag vertoeven.
Liefs,
Margo
*Therefore, to be possess’d with double pomp,
To guard a title that was rich before,
To gild refined gold, to paint the lily,
To throw a perfume on the violet,
To smooth the ice, or add another hue
Unto the rainbow, or with taper-light
To seek the beauteous eye of heaven to garnish,
Is wasteful and ridiculous excess.
(William Shakespeare, The Life and Death of King John, 1595, act IV, scene 2)
