Een installatie van Aline Bouvy in samenwerking met Pierre Dozin en Julien Bouille

Het politielogo uitdagen
Het voorhoofd deppen met wonderolie
Het spinnenweb weven
Bang zijn voor je getal
Jezelf bloot in de yoghurt rollen
Een hut bouwen met kussens
Parterre – down-to-earth detox

Emeline Depas

We kunnen ons afvragen waarom er zo weinig symfonieën geschreven zijn in fis klein. Zou het komen door de zwaarmoedige klank, de spookachtige zeggingskracht van die toonsoort, de obscure verbittering maar tevens intense hartstocht die erin doorklinken? Het klaaglijke, onweerstaanbare gezang van de sirenen, verleidsters die een uitbeelding vormen van de voedende zee en tegelijk van de verwoestende oceaan, moeten we ons waarschijnlijk in fis klein voorstellen. Al zou het dan wel hoorbaar moeten zijn onder water, net als het toestel dat in 1820 werd uitgevonden door ingenieur Charles Cagniard de Latour, de sirene genoemd, en dat in staat is tonen voort te brengen van zeer hoge sterkte met uiteenlopende frequenties: een modulerende, stijgende en dalende toon. Nu dat geluidssignaal wijd en zijd de rol heeft gekregen om te waarschuwen voor gevaar, is het op wereldschaal gecodificeerd.

Een eigen stem wordt toegekend aan vier identieke, telegeleide wagens. Het zijn voertuigen-annex-instrumenten; hun overwegend in fis klein gecomponeerde gezang, en hun interactie als duo, trio of kwartet, hangen af van de personen die ze besturen. Er zijn eindeloze combinatiemogelijkheden, die ontstaan en zich ontwikkelen al naargelang de manier waarop de voertuigen worden geleid.

De controle wordt gesimuleerd door middel van de afstandsbediening en het stuur. De arena is vrij, er zijn geen wegwijzers, alleen de muren van de ruimte dienen als begrenzing.


Tekst Aline Bouvy
Vertaling RH